WARTO ZOBACZYĆ:
Historia
Historia szybkiego czytania sięga II połowy XIX w., kiedy to francuski naukowiec Javal pracował nad usprawnieniem czytania, pisania i komunikacji. Badania na szersza skale podjęto w Wielkiej Brytanii na początku lat 40-tych.
Początkowo badania koncentrowały się na potrzebach wojskowych. Pracowano nad skróceniem czasu, w którym pilot rozpoznaje oznakowania wrogich samolotów. Po wojnie rozpoczęto prace nad całościowym projektem usprawniania funkcjonowania wzrokowo-intelektualnego.
Z technik szybkiego czytania korzystał m.in. John F. Kennedy, co przyczyniło się do zwiększenia zainteresowania rozwojem technik. Powstawały pierwsze podręczniki, a od lat 80-tych także opracowania komputerowe i kursy multimedialne.
Obecnie techniki szybkiego czytania przeżywają renesans, co związane jest miedzy innymi z zapotrzebowaniem na szybkie przyswajanie zmieniających się z godziny na godzinę informacji.
Podobną historię mają kursy efektywnej nauki. Pierwsze zintegrowane ćwiczenia opracowano na potrzeby dowództwa wojsk amerykańskich w okresie II wojny światowej. Celem było wyszkolenie oficerów pod kątem myślenia logicznego i strategicznego oraz podejmowania decyzji.
Obecnie z osiągnięć badaczy korzystają nie tylko uczniowie, czy studenci, ale także osoby pracujące intelektualnie, menedżerowie, a nawet pracownicy naukowi.
Warto wspomnieć, że za twórcę mnenotechniki, czyli nauki o metodach skutecznego zapamiętywania informacji uważa się greckiego poetę Symonidesa.
W rozwoju technik szybkiego czytania i efektywnej nauki specjalizują się Tony Buzan, Paul Dennison, a w Polsce, Jolanta Jaworska-Jamruszkiewicz, Zbyszek Brześkiewicz, Iwona Krop oraz Ewa Czerniawska.